Sinemayı 'dil öncesi' bir imge ve göstergeler sistemi olarak ele almak yeni bir tür görsel-işitsel düşünme biçimine zemin hazırlar. Böylece sinema 'rasyonel tekdüzeliğin' ve 'dildeki verili kodların' ötesine geçen, dile getirilemez olanı yakalayabilen, düşünceye yeni alanlar açan, kendine özgü, 'söz öncesi' bir ifade geliştirebilir. İzleyicilik ve film yapımı süreçlerinin karşılıklı etkileşimi 'sinema-düşünme' eyleminin tek tip bir düşünme biçiminden ziyade, farklı türleri olan kompleks bir kavrama ...