Öykü anlatıcısı olarak karakter: Tek kişilik bir destan uyarlamasında anlatıcı

Abstract

Bu çalışma, Homeros'un İlyada destanından Lisa Peterson ve Denis O'Hare'in uyarladığı tek kişilik oyunda, oyun karakteri aracılığıyla öykü anlatıcılığını araştırmaktadır. Öykü anlatıcısının performansı ile bir karakterin oyun içindeki anlatıcı olarak performansının farkı oyunculuk çalışması olarak incelenmiştir. Karakterin anlatı üslubunun tahlili için Antik Yunan ozanı ve çağdaş öykü anlatıcılığı araştırılmıştır. Oyun metninin incelenmesinden sonra oyundan seçilen beş sahne üzerinden oyun karakteri ve karakterin öykü anlatıcılığı çalışılmıştır. Çalışma sonucunda, bir öykü anlatıcısından farklı olarak, karakterin öyküsünü yalnızca öyküyü anlatmak amacıyla seyirciye anlatmadığı sonucuna varılmıştır. Karakter, öyküyle doğrudan bir sorunu olduğu için, anlatısını gerçekleştirirken seyirciden olduğu kadar öyküden de etkilenir. Söz konusu anlatı, anlattığı öykü nedeniyle dönüşen bir karakterin öyküsüdür.

This thesis studies storytelling through the character in the play adapted from Homer's Iliad, by Lisa Peterson and Denis O'Hare. The difference between the performance of a storyteller and the performance of a storytelling character in a play is explored through a practice as research methodology in the form of acting practice. To analyze the storytelling mode of the character, forms of the Ancient Greek poets and contemporary storytellers have been studied. Following the analysis of the text, the character and his storytelling is investigated through five scenes chosen from the text. As a result of the study, it is seen that, unlike a storyteller, the character does not tell his story to the audience merely for the sake of telling the story. Since he has a direct problem with the story, while he performs his story, not only he is influenced by the audience but also the story itself. The story in question is the narrative of a character who transforms because of the story he is telling.