Displaying heritage in contemporary Turkey

Abstract

This study is an analysis of the reconceptualization of cultural heritage via its display by contemporary art practices. Through the proposed title the understanding of heritage is reframed as an experience which is intertemporal, inter-generational, and ephemeral, that creates in-between spaces. In the first chapter heritage, today is assessed with a conclusion as to let heritage to define itself can be possible by the artistic ways of looking, displaying and also preserving the idea of heritage. Chapter Two approaches heritage both as a performance and experience while the linear perception of time is criticized by referring to the concept of contemporariness. The merging of the past, present, and future imagination is explained with mnemonic time engineering model. In the scope of Istanbul, displaying heritage have been practiced through the usage of heritage spaces for temporary contemporary art exhibitions mostly by the Istanbul Biennials. In the Chapter Three, displaying heritage and contemporary art in tandem is read as a method for alternating the spaces of exhibitions. Therefore, the conventional exhibiting methods of the art galleries, museums and biennials are also analysed. In Chapter Four, the spatial experience “Water Soul” (2015) and the practices of an art collective Oddviz and their works from the “Inventory” (2018) exhibition are analysed under the concept of displaying heritage today. In the final chapter the study is concluded that heritage today can be reconceptualized by the decentralized, and the multi-media-based gaze of art today, by allowing it to be able to define itself in a way that it cannot be adapted, stereotyped or forgotten.

Bu çalışma, kültürel miras kavramının günümüz sanatı pratikleri tarafından gösterilmesi üzerinden tekrar kavramsallaştırılmasını ele alır. Bu doğrultuda çalışma çağdaş miras başlığı ile kültürel mirasın zamanlar-arası, nesiller arası, yaşayan ve ara-mekânlar yaratan bir deneyim olduğu öne sürer. İlk bölümde, günümüzde miras, miras fikrinin sanatsal bakış açısıyla gösterimi ve korunması ile kendini tanımlamasına izin vermenin mümkün olabileceği sonucuna varılarak değerlendirilir. Mirasın hem bir performans hem de deneyim olarak ele alındığı ikinci bölümde, zamanın doğrusal algısı, çağdaşlık kavramına değinilerek eleştirilir. Geçmiş, şimdiki ve gelecekteki hayal gücünün birleştirilmesi, anımsatıcı zaman mühendisliği modeliyle açıklanır. İstanbul özelinde kültürel mirasın gösterimi daha önce miras mekânlarının İstanbul Bienalleri tarafından çağdaş sanat sergisi geçici alanı olarak kullanıldığı bilgisi ile incelenir. Böylece üçüncü bölümde kültürel miras ile çağdaş sanatın gösterimi sergileme metotlarına bir alternatif olarak okunur. Böylelikle sanat galerilerinin, müzelerin ve bienallerin geleneksel sergileme yöntemleri de analiz edilir. Dördüncü bölümde, mekânsal deneyim “Su Ruhu” (2015) ve bir sanat kolektifi olan Oddviz’ in uygulamaları ile “Envanter” (2018) sergisinde yer alan işleri tezin inceleme konusu olarak bugün miras gösterimi başlığı altında analiz edilir. Bugün mirasın günümüz sanatının merkezsiz (decentralized), medyalar-arası bakışıyla yeniden kavramsallaştırılabileceği, adapte edilmiş, unutulmuş veya kalıplaşmış olmaktan çıkıp kendini tasvir edebilmesine olanak sağlanabileceği sonucuna ulaşılır.