Iran's policy on Syria in the post-revolution era within the context of defensive realism

Abstract

Since 1979, Iran and Syria have succeeded to maintain a very long-lasting alliance despite many changes in the regional and international order. For many, it was common religion and shared belief systems which provided a safe infrastructure to sustain this alliance. But instead this study argues that it was not assumingly-common belief system, but calculations of national interest and understanding of survival what helped this alliance to last until today. This study questions the basics and motivations behind Iranian foreign policy making and uses the defensive realism theory to explain such questions.

1979’dan bu yana, İran ve Suriye bölgesel ve uluslararası düzendeki pek çok değişikliğe rağmen uzun süreli bir ittifakı korumayı başardı. Birçoğu için ortam din ve inanç sistemleri bu ittifakın korunması için güvenli bir altyapı oluşturdu. Ama bunun yerine bu çalışma ortak sayılan inanç sistemleri değil ulusal çıkar hesaplamaları ve hayatta kalma anlayışlarının, bu ittifakın günümüze kadar ayakta kalmasını sağladığını öne sürüyor. Bu çalışma İran’ın dış politika yapımındaki temel noktaları ve motivasyonları sorguluyor ve defansif realizm teorisi ile bu soruları açıklamaya çalışıyor.