Sıçan tibia diafiz kırıklarında kalsiyum sülfatın kırık iyileşmesi üzerine etkileri

Abstract

Amaç: Kalsiyum sülfat dihidrat (KSD) geçen yüzyıldan beri kemik defektlerinin tamirinde osteokonduktif özelliği nedeniyle başarı ile kullanılan bir biyomalzemedir. Osteokonduktif ajanların kırık kaynamasında da faydalı olabileceği bilinmektedir. Çalışmamızda, KSD’nin kırık iyileşmesi üzerine etkilerini araştırdık. Çalışma planı: Çalışmada 44 adet Wistar cinsi erkek sıçan (ort. ağırlık 255 gr; yaş aralığı 4-6 ay) kullanıldı. Deneye katılan sıçanlar rastgele iki eşit gruba ayrıldı. Kontrol grubunda, sağ tibia diafizlerinde kırık oluşturulan sıçanlara sadece diz üstü sirküler alçı ile yarı-rijit fiksasyon; diğer grupta ise, sağ tibia diafizlerinde kırık oluşturulup kırık hematomuna KSD enjekte edildikten sonra diz üstü sirküler alçı uygulandı. Dört ve sekizinci haftalarda deneklerin yaşamları sonlandırıldı. Histolojik değerlendirme Huo ve ark.nın önerdiği sistemle, radyolojik değerlendirme Lane ve Sandhu’nun skorlama sistemi ile yapıldı. Sonuçlar: Radyolojik ve histolojik skorlama sistemlerinin sonucunda dördüncü ve sekizinci haftalarda kontrol grubunda kallus gelişiminin KSD grubuna göre anlamlı derecede daha iyi olduğu gözlendi. Bu bulgular elle muayene bulguları ile de desteklendi. Dördüncü haftada KSD grubunun kontrol grubundan belirgin farkı KSD adacıklarının çevresinde yabancı cisim reaksiyonlarının oluşmasıydı. Çıkarımlar: Çalışmamızda, kalsiyum sülfat dihidratın osteokonduktif özelliği ile kırık iyileşmesini hızlandırmadığı, aksine yavaşlattığı görüldü. Bu etkisi, bazı çalışmalarda dikkat çekilen yabancı cisim reaksiyonu oluşturmasına bağlanabilir.

Objectives: Calcium sulfate dihydrate (CSD) has been successfully used as an osteconductive biomaterial for bone defects since the last century. Osteoconductive biomaterials are also known to be useful in fracture healing. In this study the effect of CSD on fracture healing was evaluated. Methods: Forty-four male Wistar rats (mean weight 255 g; age range 4 to 6 months) were randomly and equally allocated to two groups. Right tibial diaphyseal fractures were induced under ketamine anesthesia in all rats. In the control group, the fractures were immobilized with the use of above-knee cast for semirigid fixation. In the second group, CSD was injected into the fracture hematoma followed by cast immobilization. The rats were sacrificed in the fourth and eighth weeks. Histologic evaluation was performed according to Huo et al. and radiologic findings were scored using the Lane and Sandhu's system. Results: Both radiologically and histologically, callus formation was found to be significantly superior in the control group compared to that of the CSD group in the fourth and eighth weeks. These findings were also corroborated by manual examinations. A marked difference was noted between the two groups in the fourth week in the form of foreign body reaction occurring around the CSD bodies. Conclusion: Contrary to its credentials for osteoconductive properties, CSD exerted an undesirable effect on fracture healing by decreasing its rate. Foreign body reaction induced by CSD, as addressed by some researchers, may account for this delay in fracture healing.