Ergenlerde ana-babaya bağlanma örüntüsünün benlik saygısı ve yalnızlık ile ilişkisi

Abstract

Bu çalışmada ergenlerin ana babalarına bağlanma biçimlerinin benlik saygısı ve yalnızlık üzerinde etkisi olup olmadığının incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya Özel Sultan Fatih Lisesi 9, 10, ve 11. sınıflarında öğrenim görmekte olan 50 kız, 50 erkek öğrenci katılmıştır. Araştırmada Ana Babaya Bağlanma Ölçeği (Parental Bonding Instrument, PBI), CSEI (Coopersmith Seif Esteem lnventory) Coopersmith Benlik Saygısı Ölçeği' nin 25 maddelik kısa formu, UCLA Yalnızlık Ölçeği (UCLA Loneliness Scale) kullanılmıştır. Çalışmadaki bulgular SPSS-23 (Statistical Package for Social Sciences) kullanılarak elde edilmiştir. Araştırmanın verileri Spearman Korelasyon Analizi, Tek Yönlü Gruplar arası Varyans Analizi (ANOVA), ve Bağımsız Gruplar T-Testi kullanılarak analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda, anne babaya olumlu bağlanma benlik saygısıyla pozitif ilişkili bulunmuştur. Anne babalarına olumlu bağlanma gösteren öğrencilerin daha yüksek benlik saygısına sahip oldukları bulunmuştur. Yalnızlık ve ana babaya bağlanma ilişkisine bakıldığında ise, yalnızlık ve ebeveynlere olumlu bağlanma arasında negatif bir ilişki olduğu bulunmuştur. Anne babalarına olumlu bağlanma gösteren öğrencilerin yalnızlık duygularının daha az olduğu görülmüştür. Yalnızlık ve benlik saygısı arasındaki ilişkiye bakıldığında negatif yönde bir ilişki olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Benlik saygısı yüksek olan öğrencilerin kendilerini daha az yalnız olarak değerlendirdikleri görülmüştür. Çalışmada ele alınan değişkenlerden anne-baba eğitim durumu ve cinsiyet değişkenlerinin ana-babaya bağlanma örüntüsünde etkisi olmadığı bulunmuştur. Tek yönlü gruplar arası varyans analizinde (ANOVA) baba eğitim durumunun öğrencilerin yalnızlık duyguları üzerinde etkili olduğu görülmüştür. Çalışmanın sonuçları, sınırlılıkları ve gelecek çalışmalar için öneriler tartışılmıştır. Anahtar kelimeler: ana babaya bağlanma, yalnızlık, benlik saygısı

The aim of the current study was to investigate whether attachment patterns of adolescents effects their self-esteem and loneliness levels. 50 girl and 50 boy students in grade 9, 10 and 11 from Özel Sultan Fatih High School participated in this study. Parental Bonding Instrument, Short-Form Coopersmith Self Esteem Inventory, UCLA Loneliness Scale were used in this study. Results were analyzed with SPSS-23 (Statistical Package for Social Sciences). In order to analyze collected data Spearman Correlation Analysis, One Way Analysis of Variance, Independent Sample T Test were performed. Results showed that positive attachment patterns to parents positively correlated with self-esteem of students. It was found that student who positively attached to their parents had higher self-esteem. However, negative relation was found between positive attachment to parents and loneliness. It means, students who showed positive attachment to their parents had less loneliness. Furthermore, loneliness and self-esteem negatively related to each other. In other words, students with high self-esteem evaluated themselves as less lonely. Results also showed that attachment patterns toward parents were affected neither education status of parents and nor gender of participants. ANOVA results showed that education level of fathers had significant effects on loneliness feelings of students. Keywords: Attachment to parents, loneliness, self esteem