Turkish Navy's Move 'towards Blue Waters': Its Origins, Development and Implementation

Abstract

After the Cold War, Turkish Navy faced a significant stimulus for change because of major alterations in strategic calculus, military planning, and waging war. To cope with pressing security challenges, Navy charted itself a new course, Towards Blue Waters in the 1990s. Navy's growth and activism, and its role in the progress of defense industries attracted both commendation and criticism. Differences of opinion on the Navy's posture compel a thorough review of the main drivers of change. Focusing on the last three decades, this dissertation endeavors to uncover the geopolitical, strategic, historical, cultural, institutional, political, and economic factors behind this move. Taking this as an idiographic case, the toolbox of the sociological institutionalist model is utilized in explaining Navy's new strategy. Therefore, the process-tracing method is employed by interviewing naval elites/experts and value analysis of leaders' remarks to empirically verify the theoretical explanation. After discussing the historical, cultural, and geopolitical determinants, the case is studied theoretically. Then, the performance of transformation is compared against its promised goals. This research concludes that the institutionalist model provides solid explanations for Navy's adoption of a worldwide norm: projecting security and force. By internalizing the notion of unimpaired access to the world as its organizational essence, the Navy's leaders, who are subscribed to the goal of Turkey's quest to become a sovereign, credible and legitimate member of the international community, figure as the engines for this transformation. In the process, the Navy relied on its skilled and educated manpower as the prime enabler.

Soğuk Savaştan sonra, Türk Deniz Kuvvetleri stratejik analiz, askeri planlama ve savaş araçlarındaki büyük değişiklikler nedeniyle değişim rüzgarlarına maruz kaldı. Deniz Kuvvetleri, acil güvenlik sınamalarıyla başa çıkmak için yeni rotasını 'Açık Denizlere Doğru' olarak belirledi. Ancak Deniz Kuvvetlerinin savunma sanayiinin ilerlemesindeki rolünün yanı sıra büyümesi ve harekât alanındaki eylemciliği övgü ve eleştiri konusu oldu. Deniz Kuvvetleri'nin konumuyla ilgili bu tür farklı görüşler, alandaki sınırlı araştırma nedeniyle bu değişimin irdelenmesi ihtiyacını ortaya çıkarmaktadır. Son otuz yıla odaklanan bu tez, dönüşüm gereksiniminin ardındaki sistemik, tehdit temelli, politik ve ekonomik faktörlerin yanı sıra jeopolitik, stratejik, tarihi, kurumsal ve kültürel belirleyicileri keşfetmeye çalışmaktadır. Deniz Kuvvetlerinin değişimini idiyografik bir vaka olarak ele alarak, değişim dinamiklerinin açıklanmasında sosyolojik kurumsalcı modelin araçlarından yararlanmaktadır. Daha sonra, teorik açıklamayı görgül olarak doğrulamak için denizci seçkin/uzmanlarla görüşme ve liderlerin görüşlerinin değer analizi yoluyla süreç izleme yöntemi kullanılmaktadır. İlk iki bölümde tarihsel, kültürel ve jeopolitik belirleyiciler tartışıldıktan sonra diğer üç bölümde vaka teorik olarak irdelenmektedir. Ayrıca, deniz kuvvetlerinin değişim dinamiklerine tepkisindeki benzerlikleri ortaya çıkarmak için dünya çapındaki eğilimler incelenmektedir. Ardından, stratejik dönüşümün ne derece gerçekleştiği başta öngörülen hedeflerle karşılaştırmalı olarak değerlendirilmektedir. Araştırma, sosyolojik kurumsalcı modelin, Deniz Kuvvetlerinin dünya çapında norm olan uygulamayı, diğer bir deyişle güvenlik ve güç aktarımını benimsemesine yönelik kapsamlı açıklamalar sağladığı sonucuna varmaktadır. Türkiye'nin uluslararası toplumun egemen, güvenilir ve meşru bir üyesi olması için mücadele edilmesi amacını benimseyen Deniz Kuvvetleri liderleri, dünyaya engelsiz erişim kavramını örgütsel öz olarak içselleştirerek, bu dönüşümün lokomotifi olmuştur. Bu hedefe erişmede, Deniz Kuvvetlerinin nitelikli ve eğitimli insan gücü en önemli unsurdur. After the Cold War, Turkish Navy faced a significant stimulus for change because of major alterations in strategic calculus, military planning, and waging war. To cope with pressing security challenges, Navy charted itself a new course, Towards Blue Waters in the 1990s. Navy's growth and activism, and its role in the progress of defense industries attracted both commendation and criticism. Differences of opinion on the Navy's posture compel a thorough review of the main drivers of change. Focusing on the last three decades, this dissertation endeavors to uncover the geopolitical, strategic, historical, cultural, institutional, political, and economic factors behind this move. Taking this as an idiographic case, the toolbox of the sociological institutionalist model is utilized in explaining Navy's new strategy. Therefore, the process-tracing method is employed by interviewing naval elites/experts and value analysis of leaders' remarks to empirically verify the theoretical explanation. After discussing the historical, cultural, and geopolitical determinants, the case is studied theoretically. Then, the performance of transformation is compared against its promised goals. This research concludes that the institutionalist model provides solid explanations for Navy's adoption of a worldwide norm: projecting security and force. By internalizing the notion of unimpaired access to the world as its organizational essence, the Navy's leaders, who are subscribed to the goal of Turkey's quest to become a sovereign, credible and legitimate member of the international community, figure as the engines for this transformation. In the process, the Navy relied on its skilled and educated manpower as the prime enabler.