Sinematik terör : sinemanın terörü ve terörün sineması

Abstract

Bu çalışma terör ile sinema arasında bir analoji kuruyor ve bu bağlamda terör sinema ilişkisine odaklanıyor. Bu etkileşimli yüzeyi görünür kılabilmek için önce Zizek ve Baudrillard’ın felsefeleri bağlamında sosyolojik bir terör analizi yapılarak Agamben’e varılıyor. Ardından sinemanın kavramsal tanımı yapılıyor. Bu bağlamda imgeyi sinemanın düşünme tarzı olarak alıyor ve bunu Deleuze’ün hareket-imge, zaman-imge kavramları ile açıklıyor. Buradan hareketle Brazil (Terry Gilliam, 1985), Kurtuluş Günü (Roland Emmerich, 1996) ve Yedi (David Fincher, 1995) filmleri sinema ve sosyoloji bir arada tutulmaya çalışılarak analiz ediliyor. Bu çalışmada iki metot kullanılıyor. İlk olarak terörün analitik sosyolojik bir tartışması yapılıyor. İkinci olarak ise film çalışmaları ve film sosyolojisinin ortak paydası gözetilerek film analizi yapılıyor. Son kertede bu çalışma terör ile sinemanın benzer işleyişe sahip aygıtlar olduğunu iddia etmektedir.

This work establishes an analogy between terrorism and cinema, and in this context, it focuses on the relationship between terror and cinema. In order to make this interactive surface visible, Agamben is first reached through a sociological analysis of terrorism in the context of Zizek and Baudrillard's philosophies. Then the cinema is conceptually defined. In this context, takes the image as the way of thinking of the cinema and explains this with Deleuze's concepts of motion-image, time-image. From this point of view, three films which Brazil (Terry Gilliam, 1985), Independence Day (Roland Emmerich, 1996), Se7en (David Fincher, 1995) are analyzed by trying to keep cinema and sociology together. two methods are used in this study. Firstly, there is an analytical sociological discussion of terrorism. Secondly, film analysis is carried out by considering the film studies and the common interest of the film sociologist. ultimately, this work claims that terrorism and cinema are devices which have similar function.